- 100. Rocznica Bitwy Warszawskiej 1920 r.

Antyczne walki w wąwozie termopilskim stały się symbolem bohaterskiej obrony do ostatniego żołnierza. W dziejach wojskowości polskiej nie brak jest przykładów bitew, które z powodzeniem można nazwać „polskimi Termopilami”. Mówiąc o 1920 r. myślimy – Dytiatyń.

W dniu 11 sierpnia 1920 r. Rada Obrony Państwa ustanowiła nowe odznaczenie wojskowe, przyznawane oficerom, podoficerom i żołnierzom za męstwo i odwagę na polu bitwy. Był to Krzyż Walecznych.

Wśród nieformalnych symboli Wojska Polskiego doby II RP wymienić można różne typy uzbrojenia i wyposażenia wojskowego. Często myślami sięgamy do niekwestionowanego uroku polskiej kawalerii różnych epok. Pamiętać jednak należy, że w 1919 r. polskie siły zbrojne zyskały ponad sto nowoczesnych czołgów.

Twórczość Stanisława Rembeka, jednego z najwybitniejszych polskich prozaików pierwszej połowy XX w., przez wiele lat figurowała na cenzorskim indeksie. Z tych względów powieściopisarz pozostawił po sobie stosunkowo niewielką spuściznę, zapewniającą mu jednakże trwałe miejsce w literaturze. Dziełem życia Rembeka, które skazało go na zapomnienie i literacki niebyt w okresie Polski Ludowej, była powieść „W polu” – wydana po raz pierwszy w roku 1937 książka traktująca o wojnie polsko-bolszewickiej.

Każdy okres wojskowości polskiej ma swoje najbardziej rozpoznawalne atrybuty – elementy wyposażenia lub uzbrojenia, które wprost kojarzą się z daną epoką historyczną. W pewnym sensie tym, czym dla epoki przedrozbiorowej był husarski szyszak, dla Wojska Polskiego okresu II RP był hełm o rodowodzie francuskim.

Jedna ze „starych mądrości wojskowych” mówi, że karabin jest najlepszym przyjacielem żołnierza. Bez wątpienia rodzaj, jakość i stan techniczny broni w bezpośredniej walce mogą przesądzić o jej wyniku. Patrząc na dzieje broni strzeleckiej Wojska Polskiego doby II RP od razu na myśl przychodzi nazwa Mauser. Dziś jednak pragniemy powiedzieć kilka słów o „najlepszym przyjacielu” znad Sekwany.