- Dzieje polskiej piechoty i lotnictwa splotły się latem 1920 r., kiedy to sformowano pułk „Aeropiechurów”

Dzieje polskiej piechoty i lotnictwa splotły się latem 1920 r., kiedy to sformowano pułk „Aeropiechurów”

29 czerwca 2020

1. pułk aeronautyczny podlegał w całości Dowództwu Frontu Północno-Wschodniego, celem ześrodkowania wszystkich spraw operacyjnych i technicznych, a jego ostateczny skład przedstawiał się następująco: I batalion aeronautyczny pod dowództwem kpt. obs. bal. Jana Tadeusza Wolszlegiera; II batalion aeronautyczny pod dowództwem por. pil. ster. Sławomira Władysława Bilka; III batalion aeronautyczny pod dowództwem kpt. obs. bal. Hilarego Grabowskiego; IV batalion aeronautyczny pod dowództwem por. Ryszarda Łacińskiego. Dowódcą pułku był jego twórca, ppłk. pil. bal. Aleksander Wańkowicz. Formowanie 1. pułku aeronautycznego nie przebiegało tak planowano jak zakładano, a to ze względu na przebywanie batalionów zarówno w kraju jak i na froncie na drogach odwrotu.

Rozkazem L.1505/III Dowództwo Frontu Północno-Wschodniego zarządziło koncentrację pułku w Siedlcach. Bataliony rozlokowane zostały około 10 km na południe od miasta we wsiach: Wiśniew, Kaczory i Gostchorz i tam ostatecznie 28 lipca 1920 roku połączono je w pułk. Przez kilka dni odbywały się ćwiczenia z zakresu musztry piechoty i szkoły walki ponieważ połowa pułku składała się z rekrutów, którzy przeszli zaledwie dwutygodniowy kurs wyszkolenia. Stan pułku w chwili koncentracji wynosił 23 oficerów, około 1200 szeregowych, 240 koni i 10 karabinów maszynowych. Dzięki uzyskaniu 30 siodeł stworzono w ramach pułku oddział konnych wywiadowców. Z samochodów ciężarowych utworzono autokolumnę do obsługiwania tyłów frontu. Największą bolączką był brak bagnetów do około 1000 karabinów i sprzętu saperskiego co utrudniało działalność bojową pułku. Do żołnierzy przylgnęła również żartobliwa nazwa „aeropiechurów”.