Taczanka – siła ognia kawalerii
2 września 2020
Wojna polsko-rosyjska 1919-1921 była jednym z ostatnich konfliktów zbrojnych, podczas których kawaleria odgrywała swoją tradycyjną rolę wojsk szybkich i przełamujących. W początku XX wieku, niemal u progu wielkich przemian technicznych na polu wojskowości, na polach bitew pojawiła się taczanka.
Pod pojęciem taczanki kryje się niewielki wóz o ciągu konnym, na którym instalowano stanowisko ciężkiego karabinu maszynowego wraz z żołnierzami obsługi. Dzięki temu można było prowadzić ostrzał wprost z taczanki, a płaska wiązka ognia ciężkiego karabinu maszynowego mogła torować drogę własnemu natarciu bądź powstrzymywać napierającego przeciwnika. Zawsze gotowe do rażenia nieprzyjaciela, mobilne stanowisko ogniowe zdecydowanie wzmocniło siłę ognia kawalerii. Pierwsze taczanki wprowadzono na wyposażenie w oddziałach bolszewickich podczas rewolucji październikowej i wojen prowadzonych przez Robotniczo-Chłopską Armię Czerwoną. Rozwiązanie okazało się na tyle efektywne, że „bolszewicka” nowinka techniczna zapożyczona została również do wojskowości polskiej, a różne jej modele znajdowały się na wyposażeniu Wojska Polskiego w okresie międzywojennym. Po raz kolejny okazało się, że wojna to również okres wzajemnych zapożyczeń, a strony walczące ze sobą chętnie adaptują na swe potrzeby najtrafniejsze rozwiązania wypracowane przez przeciwnika.
Galeria
Rozwiń Metryka
| Podmiot udostępniający informację: | |
|---|---|
| Data utworzenia: | 2020-09-02 |
| Data publikacji: | 2020-09-02 |
| Osoba sporządzająca dokument: | |
| Osoba wprowadzająca dokument: | Aleksy Piasta |
| Liczba odwiedzin: | 1369 |
