„Komandir”
27 lipca 2020
Na czele bolszewickich oddziałów, poza komisarzami politycznymi, stali dowódcy nazywani „komandirami”.
W dniu 16 grudnia 1917 roku na podstawie dekretu rządu, jako relikt „burżuazyjnej przeszłości”, zostały zniesione stopnie oficerskie. Wraz z tym oficerowie utracili wszelkie dotychczas posiadane przywileje (w tym ordynansa), a z mundurów usunięto wszystkie zewnętrzne oznaczenia stopni wojskowych. W styczniu 1918 roku w miejsce słowa oficer, wprowadzono wywodzące się z języka francuskiego (Commandeur) „komandir”. Termin ten oznaczał aż do 1943 roku dowódcę np. roty (kompanii), pułku itp. Tym samym ewentualne dystynkcje na mundurze nie oznaczały stopnia wojskowego, a jedynie zajmowane stanowisko lub pełnioną funkcję.
Ze względu na braki kadrowe, w początkowym okresie funkcje „komandirów” pełnili byli oficerowie armii carskiej. Część z nich uważała, że niezależnie od ustroju mają obowiązek bronić swojej ojczyzny. Tym samym w szeregi RKKA trafiło kilkadziesiąt tysięcy oficerów, przede wszystkim jednak w trakcie ich przymusowej mobilizacji (np. w 1918 r. było to 22 tys. oficerów i generałów). Do końca 1920 roku przyjęto w szeregi RKKA około 48 tysięcy oficerów. Aby zmienić proporcje w ilości oficerów carskiej proweniencji, rozbudowywano na masową skalę szkolnictwo wojskowe. W końcu 1920 roku funkcjonowały już 153 uczelnie kształcące światopoglądowo prawych oficerów RKKA. Dbając zarazem o odpowiedni poziom ideologiczny, zastępcą komandira był obligatoryjnie komisarz polityczny, który kontrolował jego poczynania i weryfikował podejmowane decyzje.
Galeria
Rozwiń Metryka
| Podmiot udostępniający informację: | |
|---|---|
| Data utworzenia: | 2020-07-27 |
| Data publikacji: | 2020-07-27 |
| Osoba sporządzająca dokument: | |
| Osoba wprowadzająca dokument: | Aleksy Piasta |
| Liczba odwiedzin: | 1680 |
