- „Żywe groby” – nieme świadectwo bolszewickich zbrodni

„Żywe groby” – nieme świadectwo bolszewickich zbrodni

24 czerwca 2020

Okrucieństwem wsławiły się m.in. oddziały 3 Korpusu Kawalerii Hajka Byżyszkiana zwanego również Gaj-Chanem, które wymordowały w Lemanie, Chorzelach, Cichoszkach pod Kolnem i koło Mławy ponad tysiąc jeńców polskich z 17. i 18. Dywizji Piechoty, Brygady Syberyjskiej oraz bliżej nieokreśloną liczbę ludności cywilnej. Ujętych sprawców mordów, polski sąd polowy skazał na karę śmierci przez rozstrzelanie. Również oddziały 1. Armii Konnej dowodzonej przez Siemiona Budionnego, dokonywały masowych mordów na wziętych do niewoli żołnierzach polskich. Nagminne były też przypadki mordowania polskich oficerów, którzy dostali się do niewoli sowieckiej. Pretekstem do zakłucia bagnetami, zarąbania szablami lub rozstrzelania kulami dum-dum były dystynkcje na mundurze, zbyt czysta zdaniem bolszewików bielizna lub zbyt gładka skóra na dłoniach – w domyśle oprawców nie skażona fizyczną pracą.

Niechlubną praktyką żołnierzy spod znaku czerwonej gwiazdy były tzw. „żywe groby” nazywane też „ruchomymi grobami”. Grzebano żywcem ludzi, często zamieszkujących wsie i osady wspierające stronę polską np. furażem dla wojska, a o tym czy zakopani jeszcze żyli, świadczyły ruchy wyciągniętych rąk pozostających ponad kopcem na powierzchni ziemi. W zasobie Archiwum Państwowego w Piotrkowie Trybunalskim, w zespole nr 176 – Archiwum Kamockich z Kocierzowych, zachowały się fotografie potwierdzające bestialstwo „niosących wolność i pokój” żołnierzy RKKA. Są to fotografie niezwykle drastyczne. Część z nich publikowana była na kartach książki pt. W cieniu „czerwonej zarazy”. W 90. rocznicę Bitwy Warszawskiej 1920 roku (pod red T. Matuszaka, Piotrków Trybunalski – Opoczno 2010).